www.naszekrosnice.fora.pl

WSND

Forum to już istnieje od dość długiego czasu i praktycznie nic się tutaj nie dzieje. Co może być powodem tego stanu rzeczy? Moim zdaniem "cisza" jest wynikiem tego, że ta strona jest mało znana. Stąd prośba do wszystkich odwiedzających to forum (nawet takich którzy przez przypadek tutaj zajrzeli) by reklamowali to forum. Oczywiście, moją propozycję należy traktować jako prośbę. W imieniu swoim i użytkowników tego forum dziękuję wszytskim którzy zechcą reklamować adres tej strony. Pozdrawiam.

Wojak

... Cisza jak makiem zasiał. Rolling Eyes

robofix

To ja się przywitam,

Właśnie wpisałem swój wpis w temat w którym się wypowiadają będący w l Krośnicach w latach 1975-1977. Ale skoro to kawiarenka to zapytam czy wiecie może jak dotrzeć czy i wogóle do jakiś akt "Sanatorium" z tego okresu?

WSND

Witaj robofix. Fajnie, że odkryłeś to trochę uśpione forum na którym jak widzisz poruszamy dość ciekawe tematy... Jeśli chodzi o archiwum to wiem, że historię choroby można otrzymać w Miliczu, w szpitalu (wydział statystyki). Mogą być trudności z uwagi na czas który minął od pobytu w "kurorcie koło Milicza"... Akta mogą być zniszczone... choć mnie udało się wyrwać akta po bodajże 34 czy nawet po 36 latach!!! Historia choroby całkowita mogła już być zniszczona a jednak była do odebrania. Warto próbować zdobyć to chociażby na pamiątkę.

Veron

yhotico

niestety jak widzę mało osób tutaj zagląda, mało też osób chce się dzielić swoimi historiami

andreasfriedhelm

Z piątku na sobotę miałem koszmar.Przyśnił mi się pobyt w Krośnicach 50 lat temu. Jako dorosły mężczyzna znów czułem się jak osaczony, bezradny 10 latek... O 5 nad ranem zacząłem gorączkowo grzebać w internecie coś na temat Krośnic. Znalazłem to forum. Jeżeli ktoś tu jeszcze zagląda, warto wymienić zdania. Myślę o pozwie zbiorowym. Mój mail to; [link widoczny dla zalogowanych]

WSND

Cicha rzeka brzegi rwie... to samo może być z tym forum. Jest cisza która kiedyś może eksplodować. A wtedy dopiero będzie się działo...

andreasfriedhelm

Na nic innego nie oczekuję. Życzę sobie, aby pokrzywdzeni w Krośnicach jako dzieci, teraz jako starsi ludzie powiedzieli uczonym łbom z zadęciem naukowym, co nam zrobiono. Aby ktoś zdał sprawę z działalniści tej czeluści piekielnej. Mam w spbie ogromną determinację, i jeżeli tylko będę mógł będę krzyczał o tym, co nam, dzieciom wtedy uczyniono.

WSND

Popieram twoje zdanie w tej sprawie. Sądzę, że medialnie będzie wokół tej sprawy podobny szum jak do pedofilii w kościele... musisz się uzbroić w cierpliwość.

Veron

andreasfriedhelm

Jedna nie ma wpływu na "zbiorowy", ale może mieć wpływ na rozbujanie informacji po Polsce na ten temat. Stać mnie nawet, by poruszyć springerowskiego szmatławca "Bild". Znam niemiecki.Jeśli wykażemy że była to zbrodnia, nie ulega przedawnieniu. Nie wiemy, co tkwi w dokumentach szpitalnych, nie wiemy co mają inni poszkodowani do powiedzenia i czy w ogóle , po Krośnicach są w stanie coś powiedzieć. Działam sukcesywnie. Uderzam w różne punkty w nadziei, że ktoś się zainteresuje.Żeby to były przypadki jednostkowe, indywidualne, było by ciężko. Nie należy zapominać, że były nas tam na przestrzeni lat tysiące. Pokolenia.

Wojak

To był kombinat który mielił nas jak mieli się mięso na kotlety. Ogromna ilość dzieci przewinęła się przez to sanatorium. I co z tego? Na forum macie odpowiedź. Garstka zabiera od czasu do czasu głos.

andreasfriedhelm

Problem leży w zasięgu masowego poinformowania byłych pensjonariuszy o możliwościach formy walki z wyrządzoną nam krzywdą. Nie można siedzieć na miejscy. Wielu nie wierzy w sukces i pomyślność własnych działań.Skala wyrządzonej nam krzywdy jest wielka, zważywszy, że uczyniono to bezbronnym dzieciom. Jestem w korespondencji z edakcją "Kontakt tvn24". Może tą drogą coś ugramy.

Aarle

Brawo w końcu ktoś poruszył ten problem na większą skalę, pamiętam już wtedy mówiliśmy sami o sobie DZIECI KROŚNIC a śliczny zielony chodnik (tunel) z kwiatów który prowadził do pawilonu nr 7 nie był drogą do naszych marzeń i lepszego życia, był tylko nadzieją która odchodziła wraz z zamykającymi się drzwiami i znikającymi punktami naszych bezradnych opiekunów. Chociaż minęło już tyle lat do dziś pamiętam ten dzień...